(Συνεχίζοντας το άρθρο για τις Πανελλήνιες...)

Να σας πω επίσης, ότι παρόλο που ένιωθα τύψεις όταν παράταγα το διάβασμα, υπήρξαν στιγμές που το άφησα. Πήγα στην πολυπόθητη πενταήμερη, μια από τις καλύτερες εμπειρίες μου και βγήκα με τους φίλους μου. Γιατί η αλήθεια είναι ότι μια εβδομάδα και μερικά βράδια ούτε θα έδιναν ούτε και θα έπαιρναν κάτι.

Όταν τέλειωσα ένιωσα τη μεγαλύτερη ανακούφιση και ελευθερία. Ξέχασα τα πάντα και απλά άρχισα να απολαμβάνω το καλοκαίρι μου. Αν θα το ξανάκανα; Όχι, αλλά ήταν μια ξεχωριστή εμπείρια, μια απ'τις πρώτες φορές που φτιάχνουμε μόνοι μας το μέλλον μας.

Θα ήθελα τέλος να σας υπενθυμίσω ότι οι Πανελλήνιες δεν είναι το τέλος του κόσμου. Δεν είναι απαραίτητο να δώσετε αν δεν θέλετε. Άλλωστε, δεν είναι όλοι οι μαθητές φτιαγμένοι για να διαβάζουν και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Αυτό που μετράει είναι να κάνετε κάτι με το μέλλον σας, ό,τι κι αν είναι αυτό, φτάνει μόνο να το αγαπάτε. Υπάρχουν πολλά μονοπάτια που μπορείτε να ακολουθήσετε και εγώ απλά περιέγραψα το δικό μου.