Μέχρι στιγμής δεν είχα γνωρίσει την αποχώρηση ενός κοντινού μου ανθρώπου, δεν είχα δει αυτό το δάκρυ να κιλά στο ροδοκόκκινα μάγουλά μου, δεν είχα νιώσει την λύπη να μου ξεσκίζει την καρδία στα δύο και να μου παίρνει την μισή, όχι τίποτα από όλα αυτά.

Ήμουν ένα συνηθισμένο μωρό όταν γεννήθηκα αλλά ποιος να το φανταστεί ότι μέσα σε λίγες εβδομάδες θα είχα χάσει τους δύο ανθρώπους που με έφεραν στην ζωή. Ακριβώς τον ίδιο αποχωρισμό ένιωσε και ο παππούς μου όταν έχασε την μοναδική γυναίκα που αγάπησε, την γιαγιά μου. Ήμασταν το υπόλοιπο μισό του άλλου.

Περνούσαμε καλά μαζί, ο ένας φρόντιζε τον άλλο, όμως μια μέρα ο παππούς μου δεν ένιωθε καλά. Γι’ αυτό η κυρία Μαίρη, η γειτόνισσά μας, προσέλαβε μια κοπέλα που θα πρόσεχε τον παππού ενώ εγώ θα λείπω. Η Ναταλία πρόσεχε καλά τον παππού, όμως μια μέρα….

Οι σειρήνες του ασθενοφόρου χτύπαγαν όλη την ώρα, το ακολουθούσα για να δω που θα πήγαινε. Μόλις αντιλήφτηκα ότι το ασθενοφόρο κατέληγε στην πολυκατοικία του παππού άφησα αμέσως το ποδήλατο και έτρεξα προς τα εκεί. Κάποιον κουβαλούσαν αλλά δεν με άφηναν να δω, η Ναταλια είχε βγει έξω και φαινόταν πολύ ανήσυχη. Άκουγα φωνές γύρω μου να λένε «Ήταν γέρος» «Έχει πεθάνει;» «Είναι νεκρός» «Τον καημένο». Πήγα να την ρωτήσω τι έγινε όμως ούτε ένα βήμα δεν είχα κάνει και είδα να ξεγλιστράει κάτι από τα χέρια του πτώματος και να καταλήγει στα δυο μικρά μου πόδια. Ήταν το κομπολόι του παππού μου, αμέσως άρχισα να σπαράζω στο κλάμα. Δεν υπήρχε πια λόγος ύπαρξης για την ζωή μου. Η Ναταλια με πήρε αμέσως στην αγκαλιά της και μου ψιθύρισε με μια φωνή λύπης ότι «Όλα θα πάνε καλά». Όχι τίποτα δεν ήταν καλά, μου πήραν του γονείς μου και τους παππούδες μου.

Ύστερα κατάλαβα ότι τίποτα δεν έχει πια νόημα αν δεν είσαι μαζί με τους κοντινούς σου ανθρώπους, αν δεν ζήσεις μαζί τους ούτε μια περιπέτεια... και γι’ αυτό τον λόγο μια μέρα εγώ θα τους συναντήσω από κοντά...