-Πριν συνεχίσω την ιστορία σας θυμίζω πως είναι αληθινό γεγονός απλά η κοπέλα δεν ήθελε να δημοσιοποιηθεί το όνομά της!-

"... Πήγα σπίτι μέσα στην τρελή χαρά και ανακοίνωσα στην μητέρα μου πως θα βγω το βράδυ και εκεί που ξεκίνησα να ψάχνω ρούχα, μου ανακοίνωσε πως δεν μπορούσα να πάω με καμία δύναμη γιατί είχαμε ένα σημαντικό οικογενειακό δείπνο! ... Έπεσα σε κατάθλιψη! Πώς να τον ειδοποιήσω; Θα νόμιζε πως δεν ήθελα... Και πραγματικά... Αυτό δεν ήταν καθόλου αλήθεια...
Όταν πήγαμε στο τραπέζι σε μια παραλιακή ταβέρνα τον είδα να περιμένει καθισμένος κάτω με ένα μπουκέτο λουλούδια στο μέρος που είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε. Έτσι έκανα πως μιλάω στο τηλέφωνο και δεν έχω σήμα και σηκώθηκα από το τραπέζι και πήγα και τον βρήκα. Ήταν λυπημένος. Εξαντλημένος. Και παρ'όλο που ήταν περιποιημένος τα ρούχα του είχαν λερωθεί. Τότε κοίταξα το πρόσωπο του. Ήταν τόσο θλιμμένο. Κοιτούσε προς το μέρος της θάλασσας. Με μια νοσταλγία στα μάτια... Τέτοιο νοσταλγικό βλέμμα δεν είχα ξανααντικρίσει! Τον ρώτησα τι συνέβη. Και απλά μου έριξε ένα βλέμα γεμάτο δάκρυα και γύρισε το κεφάλι. Αυτό το βλέμμα μου πάγωσε την καρδιά... Έκατσα δίπλα του και του έπιασα το χέρι. Αυτός απλά τραβήχτηκε και συνέχισε να κοιτάζει τη θάλασσα.. Με το ίδιο ψυχρό, νοσταλγικό βλέμμα.. Με κοίταξε και πήγε να μου μιλήσει.. Εκεί είναι που αρχίζει να με ψάχνει η μητέρα μου και μου λέει πως είναι αγένεια να φεύγω από το τραπέζι και να επιστρέψω γρήγορα.. Του είπα απλά 'συγγνώμη, πρέπει να φύγω' Και.. Έφυγα. "

Κάπου εδώ είναι που αρχίζει το μυστήριο. Δεν ήθελα να σας σπάσω άλλο την καρδιά για σήμερα :Ρ το επόμενο μέρος... Σε μερικές μέρες!

Όσοι δεν έχετε διαβάσει το προηγούμενο μέρος μπορείτε να το βρείτε στο μπλογκ μου! 
Φιλιά!