Γεια σας, ελπίζω να είστε καλά!

  Μετά την έναρξη των σχολείων εκδηλώθηκαν και εκδηλώνονται ακόμα, πορείες/απεργίες από καθηγητές και μαθητές αφού αρνούνται να στερηθούν το δικαίωμα όλων μας για δωρεάν, ευγενή παιδεία. Τα ειδικότερα επιχειρήματα δεν θα τα αναλύσω, μιας και τα γνωρίζετε σχεδόν όλοι σας και δεν είναι αυτό το θέμα του άρθρου. Με αφορμή όμως τις εκδηλώσεις αποφάσισα να γράψω ένα άρθρο για να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου..

  Από παλιά, όταν το κράτος, η κυβέρνηση αδικούσε το σύνολο της κοινωνίας, οι άνθρωποι συγκεντρώνονταν και πάλευαν για τα δικαιώματα τους. Όπως και τις 3 Σεπτεμβρίου του 1843, όταν ο ελληνικός λαός βγήκε και φώναξε για να αποκτήσει σύνταγμα, έτσι και τώρα ο λαός μαζεύεται και σαν μια φωνή, σαν ένα σώμα, πολεμά για ένα καλύτερο αύριο.

Δεν χρειάζεται ο αγώνας να συνοδεύεται από βία, από ρίψεις αντικειμένων ή από βανδαλισμούς. Αρκεί μια ελπίδα και η θέληση να ακουστούν οι μαχόμενοι και τα αιτήματα τους. Δεν σας λέω να ξεχυθείτε στους δρόμους, σας περιγράφω πως οι άνθρωποι αγωνίζονται γι'αυτά που τους αναλογούν. Όλοι έχετε δικαιώματα που στερείστε σήμερα, μικροί και μεγάλοι. Δεν θα σας δώσει κανείς το δίκιο όμως όταν κάθεστε και περιμένετε τους άλλους να δράσουν ή όταν τα αγνοείτε επειδή δεν σας πλήττουν άμεσα.

Μην προσποιήστε πως δεν βλέπετε τα άσχημα! Μην ανεχτείτε ποτέ στη ζωή σας να σας πάρουν αυτό που αξίζετε... Ολόκληρη η ζωή είναι ένας αγώνας. Αγώνας για ευτυχία, δικαίωση, σεβασμό, αγάπη, φιλία, επιβίωση, γνώση... Δυστυχώς ή ευτυχώς πρέπει να μαχόμαστε ακόμα και για το πιο ασήμαντο που θα θελήσουμε, τίποτα δεν έρχεται έτσι απλά!

Φιλιά, Ευαγγελία!