~ Για να διαβάσετε αυτό το άρθρο, παρακαλώ διαβάστε πρώτα το προηγούμενο με τίτλο ''H ιστορία του καπετάνιου μέρος 1ο'' ~

Πετάχτηκε τρομαγμένος και κοίταξε γύρω του. Πουθενά στεριά, μόνο ένα ατελείωτο γαλάζιο γεμάτο κύματα και αφρούς. Έτρεξε αμέσως στο τιμόνι και ξεκίνησε ξανά το καράβι. Δεν είχε όμως αρκετό χρόνο για να ψάξει για στεριά, η βροχή γινόταν όλο και πιο δυνατή και ο ουρανός είχε μαυρίσει. Αστραπές και βροντές ακούγονταν. Είχε ξαναβρεθεί αντιμέτωπος σε καταιγίδα αλλά όχι τόσο δυνατή όσο αυτή. Άνοιξε τότε με γρήγορες κινήσεις το σακίδιό του και έψαξε την πυξίδα του, αλλά τη βρήκε σπασμένη και χαλασμένη. Απογοητευμένος ο καπετάνιος κάθισε κάτω και συνειδητοποίησε σε πόσο δύσκολη κατάσταση βρισκόταν. Ήταν στην μέση του πουθενά, μόνος, χωρίς πυξίδα και η καταιγίδα όλο και δυνάμωνε. Ήταν έτοιμος να τα παρατήσει, όταν σκέφτηκε τον αρχικό σκοπό του, να υλοποιήσει τα όνειρα του, και κατάλαβε επίσης πόσο δρόμο είχε κάνει ως αυτό το σημείο. Δεν μπορούσε να εγκαταλείψει την προσπάθεια με την παραμικρή δυσκολία που του εμφανιζόταν. Έπρεπε να ξεπεράσει τα εμπόδια και να συνεχίσει ατάραχος τη διαδρομή του για να φτάσει στον προορισμό του, ακόμη κι εάν αυτός ήταν άγνωστος. Και εξάλλου χωρίς βροχή δεν βγαίνει το ουράνιο τόξο. Συγκέντρωσε τότε, όλο το χαμένο θάρρος και την δύναμη που είχε και έπιασε το τιμόνι και συνέχισε τη διαδρομή του αγνοώντας τη βροχή…

Και σας πληροφορώ πως με αυτήν την επιμονή και την υπομονή του, τελικά τα κατάφερε. ;)

Πιστεύω πως όλοι πρέπει να παραδειγματιστούμε από την ιστορία του καπετάνιου και να προχωράμε μπροστά σε ότι και αν εμφανιστεί στο δρόμο μας♥

Ελπίζω να σας άρεσε η ιστορία μου!
Φιλιά, Αργυρώ ♥
Σας αγαπώ ♥