Το Δημοτικό δεν υπήρξε η καλύτερη περίοδος της ζωής μου. Δεν έχω αυτή τη νοσταλγία της παιδικής αθωότητας που αναζητούν κάποιοι. Και, φυσικά, δεν θα χάριζα την πρώτη μου ανάσα ενηλικίωσης - μπορεί κάποιος να παγώσει τον χρόνο στα 18, παρακαλώ;

Και να 'μαι στο Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης, προορίζομαι να διδάξω ακριβώς στο χώρο που πάντα ήθελα να αποφύγω, το Δημοτικό σχολείο. Κάποτε ήθελα να γίνω δικηγόρος, αλλά η έντονη προσωπικότητά μου με πίεσε έντονα να επιλέξω άλλο μονοπάτι. Όλοι έμειναν έκπληκτοι μόλις δήλωσα ως πρώτη σχολή προτίμησης το Παιδαγωγικό. ''Μα έχεις δυνατό μυαλό'' έλεγαν στο φροντιστήριο. Οι γονείς μου, ωστόσο, ένιωσαν ικανοποίηση, ποτέ δεν ήθελαν να με δουν στη νομική, να σπουδάζω υποκριτική γραφείου.

Στη σχολή όλοι θα μάθουμε τις βασικές αρχές διδακτικής, για να μπούμε αργότερα σε τάξεις και να μεταλαμπαδεύσουμε τις γνώσεις που πρέπει. Εγώ, όμως δεν αρκούμαι σ'αυτό. Τα παιδιά δεν είναι μηχανές για να παίρνουν μόνο ότι λέει το βιβλίο. Πιο έντονα από κάθε άλλη χρονική περίοδο, είναι υψίστης σημασίας όλα τα μαθήματα της ζωής. Κανένας δεν είναι κατώτερος, για κανέναν λόγο δεν ασκούμε κοινωνικό αποκλεισμό, αξίζουμε σεβασμό και δείχνουμε σεβασμό, γιατί είμαστε άνθρωποι. Η ασφάλεια πρέπει να είναι δεδομένη. Μια πράξη αφιλοκερδώς μπορεί να ωθήσει κάποιον άλλον να κάνει στη συνέχεια μια πράξη αφιλοκερδώς. Κάθε κοινωνικό και μη θέμα έχει την ευθύνη να θίξει το σχολείο, ας μην είναι στο αναλυτικό πρόγραμμα του Υπουργείου.

Αυτά που δεν μου έμαθαν ποτέ οι δικοί μου δάσκαλοι, θέλω να είμαι σίγουρη ότι δεν θα έχει παράπονο πως δεν έμαθε δικός μου μαθητής. Δεν θέλω να υπάρξει άνθρωπος που θα περάσει από το δικό μου τμήμα και, όταν θα έχει μεγαλώσει αρκετά για να καταλαβαίνει κάποια πράγματα, να με κατηγορεί ότι αμέλησα. Κυρίως, δεν θέλω να λέγομαι ''δασκάλα'', αλλά ''παιδαγωγός''.

Αγγελική^-^